«Ό,τι ήτανε να γίνει δεν έγινε ποτέ
κι ό,τι έγινε δεν ήτανε να γίνει».
Η ρήση αυτή από τις Βάκχες του Ευριπίδη μοιάζει να αντικατοπτρίζει το σουρεαλιστικό τοπίο που είναι κυρίαρχο την εποχή αυτή στον χώρο της εκπαίδευσης. Το σχολείο, ο χώρος της προετοιμασίας για την πτήση της ζωής, έχει καταστεί κάτεργο και η ιστορία, το μάθημα της αυτοσυνειδησίας, πλήττεται από όλες τις κατευθύνσεις. Από την αδιαφορία των μαθητών, από την προσπάθεια ιδεολογικοποίησης που επιχειρείται από συγκεκριμένους κύκλους και κυρίως από την άχρωμη και βαρετή διδασκαλία του μαθήματος από τους εκπαιδευτικούς. Η ιστορική γνώση αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του ανθρώπινου οικοδομήματος.
Μπορεί, όμως, η μελέτη της ιστορίας να γίνει από αγγαρεία ευχαρίστηση και ψυχαγωγία; Κάποιες ιδέες γύρω από τη μεθοδολογία της διδακτικής της ιστορίας κατατίθενται στο παρόν πόνημα.
