Σελ. 80
«Λυπάμαι που δεν είμαι Έλληνας». Έτσι τιτλοφορείται ένα από τα ποιήματα του Νικήτα Στανέσκου. Είναι μία φράση που δεν αντιδικεί την αγάπη προς την πατρίδα του, αλλά κάτι που σηματοδοτεί μεταφορικά έναν από τους πυλώνες στη διαμόρφωση όχι μόνο του ρουμανικού πολιτισμού αλλά και του ευρωπαϊκού στο σύνολό του. Είναι η γέφυρα επικοινωνίας που πάντα είχε η πατρίδα των Εμινέσκου και Μπλάγκα με την πατρίδα του Ομήρου και του Ελύτη. Στην παρούσα ανθολογία, η επιλογή των τεσσάρων Ρουμάνων ποιητών δικαιολογείται και εξηγείται διότι αυτοί οι ποιητές και κυρίως οι τρεις πρώτοι θεωρώ ότι αντιπροσωπεύουν τρεις διαφορετικές ιδιότυπες τάσεις στη ρουμανική ποίηση των δεκαετών του ’60, ’70 , ’80 του εικοστού αιώνα. Είναι μια περίοδος όπου αναζητούνται και αναζωογονούνται νέες μορφές ποιητικής έκφρασης υπό την επίδραση των αισθητικών και λογοτεχνικών ρευμάτων της Δύσης, αλλά, βέβαια, και της εγχώριας εθνικής λογοτεχνικής παράδοσης. (Ανδρέας Ράδος)
