«Κάποτε ήσουν καλό παιδί». Από το διακείμενο στην αισθητική του μετα-μοντέρνου

Στο έργο που αναλύουμε στην παρούσα μελέτη, ο Ζαν Ανούιγ εστιάζει στο διακείμενο, υπό την έννοια της αντιπρότασης απέναντι σε μια προϋπάρχουσα πρόταση. Το δραματικό υπόβαθρο του κειμένου Κάποτε ήσουν καλό παιδί!, από τα «απόκρυφα» θεατρικά του (pièces secrètes), εδράζεται γενικότερα στον μύθο του Ορέστη και ειδικότερα στις Χοηφόρους, την τραγωδία που αποτελεί το δεύτερο μέρος της τριλογίας Ορέστεια του Αισχύλου. Ακρογωνιαίος λίθος της τριλογίας, ο Ορέστης ορίζεται -και μένει στην Ιστορία- από την ύψιστη ύβρη της μητροκτονίας. Στην εκδοχή του Γάλλου συγγραφέα, ο Ορέστης ακολουθείται από το αμαρτωλό του παρελθόν, παρουσιάζοντας την εικόνα ενός δραματικού προσώπου που οδεύει σε αναζήτηση «χαλαρού» και ευέλικτου περιβάλλοντος, για να μπορέσει ίσως κάποτε να αποκτήσει μια νέα ταυτότητα.