Κατάλογος βιβλίων

Μετάφραση Έρση Καράλη

Καθαρές αλήθειες, βουβά ψέματα και γυναικείες συμβουλές για τη ζωή μετά τα πενήντα

Είναι πράγματι αποτελεσματικά; Ποια είναι τα κατάλληλα για το ελληνικό σχολείο;

Σελ. 40

Σελ. 32

«Έπειτα από δέκα χρόνια σιωπής, μετά την Άλκηστις και όνειρα γλυκά, καταφεύγω και πάλι στο θησαυροφυλάκιο της μυθολογίας με την Ερμιόνη. Αυτή τη φορά, ανέσυρα από τα βάθη του θησαυρού το πρόσωπο του Μενελάου με σκοπό να διασκεδάσω και να παίξω μαζί του. Στο παιχνίδι εμπλέκω την κόρη του Ερμιόνη, την ανιψιά του Χρυσόθεμι και την παλαιά έμπιστη του παλατιού της Σπάρτης, Κλεόνη. Όπως στην εκδοχή του Ευριπίδη η Ελένη δεν απήχθη από τον Πάρη και δεν πάτησε ποτέ στα χώματα της Τροίας ενώ τα στρατεύματα των Αχαιών πολιορκούσαν μια Τροία χωρίς Ελένη, στην παρούσα εκδοχή της Ερμιόνης, ο Μενέλαος δεν πάτησε ποτέ τα χώματα της Τροίας, αφήνοντας τον υπόλοιπο στρατό να πολιορκεί την Τροία και να αιματοκυλίεται. Ο ίδιος, λάθρα, καταφεύγει στην Ίμβρο όπου διάγει ηδονόσπαρτον βίον!
    Μετά το τέλος του Τρωικού Πολέμου η επιστροφή του στη Σπάρτη προκαλεί μια σειρά από εκπλήξεις, ανατροπές, αποκρύψεις και αποκαλύψεις. Σε αυτό το παιχνίδι όπου οι ήρωες αναζητούν εναγωνίως μια νέα ταυτότητα, συμμετέχουν και τα άλλα πρόσωπα και κυρίως η Ερμιόνη, η οποία εμπλέκεται άθελά της στο απαγορευμένο παιχνίδι του έρωτα και της τύχης.
    Ο Μενέλαος γίνεται Τάκης, η Ερμιόνη και η Χρυσόθεμις ικανοποιούν τις πρόσκαιρες αναζητήσεις και επιθυμίες τους σε παραλιακά μπαρ. Την τετράδα των ηρώων συμπληρώνει η Κλεόνη, που έχει ξεκινήσει ως τροφός και παιδαγωγός της Ωραίας Ελένης και της Ερμιόνης, συντηρητική και δαιμόνια ταυτόχρονα, ιδιοτελής και ανιδιοτελής, κατευθύνει και σκηνοθετεί τη ζωή των κυρίων της. Μια διαχρονική ματιά στον μύθο της συνέχειας του ελληνισμού» (Ανδρέας Στάικος).

Την έλεγαν Νόρα Τζόυς. Γεννημένη για να πετάει. Ένα βράδυ, στο Αμβούργο, μετά την παράσταση, την είδα να φεύγει μ’ έναν απ’ αυτούς τους λιμοκοντόρους που γεμίζανε κάθε βράδυ το καμαρίνι της. Γύρισε το άλλο μεσημέρι, ξεχτένιστη, αλαφιασμένη… Της ζήτησα να μην τον ξαναδεί. Μου είπε να κοιτάω τη δουλειά μου. Την έπιασα απ’ τα μαλλιά και την τράβηξα έξω, στις αποθήκες… Τη χτύπησα πολύ. Το αίμα έτρεχε απ’ τη μύτη της σα βρύση. Την άλλη μέρα, μου είπε πως είχε αποφασίσει ν’ αφήσει το τσίρκο. Θα έδινε την τελευταία της παράσταση και θα πήγαινε να ζήσει μαζί του. Πήρα το μαχαίρι και πριόνισα το σκοινί… απαλά, πολύ απαλά, σα να τη χάιδευα… Κόπηκε τη στιγμή που χίλιοι άνθρωποι ήταν έτοιμοι να την αποθεώσουν. (Παύση) Κάθε βράδυ τής ζητάω να με συγχωρήσει… Ποτέ δεν μου απάντησε. (Παύση) Όλες οι αγάπες χώμα γίνονται. Αρχίζουν στον ουρανό και τελειώνουν στο χώμα.

Σελ. 64
 
Το σπίτι της Οδού Μουσών 47 έχει μια μακρόχρονη ιστορία και ανήκει στη γριά, τώρα, Δόμνα Παπαγεωργίου και τη μεσήλικη κόρη της Ιφιγένεια. Στηριζόμενος στην αληθινή ιστορία του σπιτιού, ο Γιάννης Αγησιλάου καταγράφει με καταπληκτική ακρίβεια, λυρισμό και ανθρωπιά τις προσπάθειες των δύο γυναικών ν' αντισταθούν στην τσιμεντοποίηση της περιουσίας τους και την υπεράνθρωπη επιμονή τους να το σώσουν ως ένα εξαιρετικό δείγμα αρχιτεκτονικής.